Rodzaj obiektu: obiekt przemysłowy Powierzchnia prac: 251-500m² Zakres prac: wykonanie sufitu podwieszanego, klejenie płyt G-K, wykonanie ścianek działowych z płyt G-K, płytki ceramiczne, malowanie Informacje dodatkowe: Rozliczenie obmiarowe: • Klejenie płyt GK na placki lub na profilu na ścianie murowanej – pln / m2 • Ściany GK 12,5cm - pln / m2
Zastosowanie płyty gipsowej stanowi świetny sposób na ciekawe wykończenie ściany. Jej montaż można przeprowadzić na dwa sposoby: poprzez przykręcenie do metalowego stelażu lub przyklejenie do podłoża. Zobaczmy, jak zrobić to, wykorzystując tę drugą metodę – poniżej instrukcja krok po kroku! Sposoby klejenia płyt g-k – jakie mamy możliwości? Chcąc przykleić płytę gipsowo-kartonową do podłoża, możemy skorzystać z jednej z trzech metod: - mocowanie na plackach gipsowych – masę nakładamy na płytę w formie placków o ok. 10-centymetrowej średnicy. Kleksy z kleju znajdujące się przy krawędziach warto rozmazać tak, by tworzyły linię; - mocowanie na pasach gipsowo-kartonowych – metoda stosowana wtedy, gdy podłoże jest nierówne (różnica wynosi tutaj około 30 cm). W tej sytuacji montaż zaczynamy od przyklejenia na podłoże pasków z płyty gipsowo-kartonowej – powinny mieć szerokość równą 10 cm i być ułożone co ok. 60 cm. Dalsze etapy pracy wyglądają tak jak przy klejeniu metodą na placki gipsowe; Uwaga! Płyt gipsowych nie należy przyklejać w sytuacji, gdy ściany są wyjątkowo nierówne i posiadają duże uskoki. W tej sytuacji znacznie lepiej sprawdzi się montaż na specjalnych, metalowych stelażach, do których przykręca się poszczególne elementy. - klejenie płyt na styk do podłoża – jeśli powierzchnia jest równa, możemy montować płyty, nakładając na nie cienką warstwę kleju, a następnie dociskając je do podłoża. Powierzchnię kleju po aplikacji należy wyrównać pacą z szerokimi zębami. Montaż płyty gipsowo-kartonowej w 7 krokach 1. Dokonujemy pomiarów – dokładnie zmierzmy płyty, które zamierzamy przykleić, przytnijmy je tak, by pasowały do ściany, a na podłożu zaznaczmy miejsca łączenia poszczególnych płyt. 2. Przygotowujemy podłoże – zerwijmy ze ściany stare płytki, oczyśćmy ją z wszelkich zabrudzeń, a na koniec starannie zagruntujmy. 3. Rozrabiamy klej – jeśli grunt już wysechł, możemy przystąpić do wymieszania kleju gipsowego. O tym, jak to prawidłowo zrobić, przeczytamy w tym artykule. 4. Aplikujemy klej – nakładajmy go bezpośrednio na ścianę, starając się, by równomiernie go rozłożyć na całej powierzchni. 5. Przykładamy płyty g-k – na podłodze stawiamy kliny, kładziemy na nich płytę gipsowo-kartonową i stopniowo przykładamy ją do podłoża z klejem – zaczynając od krawędzi. 6. Sprawdzamy poziom – sięgamy po poziomicę i sprawdzamy, czy płyta została ułożona równo. Jeśli nie, dobijamy ją łatą do właściwego poziomu. 7. Wykonujemy szczelinowanie – na koniec wypełniamy klejem szczeliny pomiędzy poszczególnymi płytami tak, by zyskać jednolitą powierzchnię. O czym jeszcze pamiętać podczas klejenia płyt g-k? Zabudowa z płyt gipsowo-kartonowych nie powinna być stosowana w pomieszczeniach narażonych na duży poziom wilgoci. Wszystko ze względu na to, że spoina może nią nasiąknąć, a w efekcie zacząć się odspajać. Jeśli już musimy zastosować suchy tynk w łazience, pralni czy innym pomieszczeniu tego typu, sięgnijmy po tzw. zieloną płytę g-k, która odznacza się zwiększoną odpornością na działanie wilgoci. Zadbajmy też koniecznie o właściwe warunki otoczenia w czasie klejenia płyt gipsowych. Temperatura powinna być nie mniejsza niż 10°C. Należy też unikać nagłych wahań temperatury, które mogłyby zakłócić proces wiązania masy klejowej.
Re: Układanie płyt gk poziomo na ścianie. autor: z1089 » 17.03.2015, 19:53 Przy pionowym montażu łączenia płyt nie mogą być w poziomie w jednej linii.
Informacja od opiekuna zlecenia podano nr telefonu potwierdziliśmy e-mail zweryfikowaliśmy treść wstępnych oczekiwań Dane kontaktowe Klient: B●●●●●● Tel: +48●●●●●●●●● pokaż E-mail: k●●●●@●●●●● pokaż Szczegóły zlecenia Kategoria: Zlecenia na zabudowę płytami GK Miejsce: Pianki - powiat piski, Warmińsko-mazurskie Zakres prac: zabudowa płytami G-K poddasza, wykonanie sufitu podwieszanego, sufit napinany, montaż płyt G-K na profilach, klejenie płyt G-K, wykonanie ścianek działowych z płyt G-KRodzaj obiektu: dom jednorodzinnyPowierzchnia prac: 101-250m²Termin rozpoczęcia prac: w ciągu miesiąca Nr zapytania ofertowego: 9115116
Przesunięcie spoin poziomych płyt nie mniejsze niż 400 mm. Zbyt małe przesunięcie spoin płyt przy ościeżnicy. Powstawanie rys przy nadprożach. Przesunięcie spoin płyt o co najmniej 150 mm. Brak mijankowego układania płyt na obu stronach szkieletu ścianki. Powstawanie rys na ścianach, niewystarczająca stabilność konstrukcji ściany
Na polskim rynku wciąż można spotkać fachowców, którzy przyklejają płyty styropianowe jedynie na tzw. „placki”, zamiast na ramkę/obwódkę z dodatkowymi plackami wewnątrz płyty. Temat dotyczący wyższości placków nad ramką i odwrotnie jest często dyskutowany na forach internetowych z różnymi argumentami za obiema metodami. W przypadku zwolenników metody „na placki”, koronnym argumentem jest kwestia oddychania ściany oraz usuwania wilgoci z pomieszczenia. Należy przy tym zwrócić uwagę, że „oddychanie” ścian odpowiada jedynie za około 2% całkowitej wymiany wilgoci w budynkach, natomiast jej większość jest usuwana przez system wentylacji. Obserwacje z ostatnich lat wskazują, iż stosowanie metody "na placki" wynika niekiedy z niewiedzy, ale najczęściej prawdziwym, a zarazem nieoficjalnym powodem stosowania tej metody jest jej mniejsza pracochłonność oraz chęć oszczędzenia materiału przez niektóre firmy budowlane. Jeżeli uzgodniona wycena prac dociepleniowych obejmowała jedynie cenę za m2 elewacji, to niekiedy wizja zaoszczędzenia kilkuset kilogramów kleju jest zbyt kusząca dla niektórych wykonawców. W przypadku rozmowy z ekipą budowlaną, która upiera się przy montażu "na placki" wystarczy poprosić, aby pokazali na karcie technicznej stosowanego kleju jaki jest zalecany montaż, choć z drugiej strony, jeżeli ekipa upiera się na montaż "na placki" to warto byłoby się zastanowić czy aby na pewno mamy dobrego wykonawcę... Mocowanie płyt styropianowych na placki wprowadza pustą warstwę pomiędzy ścianę a styropian, która jest wypełniona powietrzem. Niektóre osoby twierdzą, że taka warstwa to dodatkowy izolator, jednakże byłoby to prawdą jedynie dla nieruchomej warstwy powietrza. W praktyce taka sytuacja nie ma miejsca, gdyż zawsze znajdą się nieszczelności, przez które będzie napływać świeże powietrze, a dodatkowo ze względu na grubość samej warstwy powietrza (często ok 2 cm) i jej dużą powierzchnię, w szczelinie tej występuje konwekcyjny ruch powietrza unoszący ogrzane powietrze do góry. Wynikiem takiego ruchu powietrza jest wyziębianie ścian oraz straty ciepła widoczne jako ciepłe obszary w rejonie podbitki, gdzie uchodzi rozgrzane powietrze. Straty ciepła związane z unoszeniem ciepłego powietrza w rejon podbitki widziane okiem kamery termowizyjnej. Dodatkowo, zimne powietrze, które przedostaje się pomiędzy ścianę i warstwę izolacji powoduje przesunięcie ku wnętrzu przegrody strefy niskich temperatur, co z kolei może doprowadzać do wykraplania się pary wodnej przenikającej z wnętrza pomieszczeń. Tak więc to, co miało stanowić „lekarstwo na wilgoć” w opinii osób optujących za klejeniem na placki, w rzeczywistości może przyczynić się do występowania podwyższonego poziomu wilgoci w ścianie. Można sobie wyobrazić sytuację ( niestety często spotykane) , w której właściciel takiego domu , będzie starał się „zaoszczędzić” na wentylacji pomieszczeń poprzez zatykanie kratek wentylacyjnych, aby "skompensować" straty ciepła na elewacji. W ten oto sposób otrzymujemy przepis na rozwój korozji biologicznej, gdyż podwyższony poziom wilgotności powietrza w budynku bardzo szybko przełoży się na wzrost wartości temeperatury punktu rosy i doprowadzi do kondensacji pary wodnej na wychłodzonych fragmentach ścian. Wprowadzanie pustej przestrzeni pomiędzy ścianę i warstwę izolacyjną dodatkowo negatywnie wpływa na izolacyjność ogniową ścian, umożliwiając przedostawanie się gazów, dymu i gorącego powietrza/ognia pomiędzy kondygnacjami. Wydaje się sensowne, żeby tak projektować przegrody, aby izolacja, jak nazwa wskazuje, odpowiadała za ich izolowanie, natomiast kwestia „oddychania” powinna być rozwiązana przez sprawną wentylację. Jeśli oddychające ściany mają być lekarstwem na brak wentylacji pomieszczeń, to lepiej pomyśleć jak poprawić wentylację, co z pewnością wpłynie pozytywnie na komfort i zdrowie mieszkańców. W licznych budynkach, gdzie stwierdzono występowanie ruchu powietrza za elewacją, zimne powietrze najczęściej wnikało przez szczeliny na poziomie listwy startowej elewacji. Miejsce to ze względu na bliskość masywnych materiałów o małym oporze cieplnym (ściany fundamentowe, "chudy beton", wylewka) jest szczególnie podatne na wychłodzenie i często ulega silnemu zawilgoceniu w wyniku kondensacji pary wodnej. Nawet po doraźnym uszczelnieniu występujących szczelin u spodu elewacji, klient zostaje z problemem zawilgoconych ścian wymagających późniejszego osuszania. Wielokrotnie klienci zamawiając usługę lokalizacji wycieku byli przekonani, że zawilgocenie przyziemia zewnętrznych ścian wynikało z występującej awarii instalacji, a w rzeczywistości ich problem wynikał z niewystarczających parametrów izolacyjnych przegrody. W takim przypadku bezcenne jest zbadanie przegrody kamera termowizyjną, która pozwala bardzo szybko zdiagnozowac źródło problemu.
Kategoria: Zlecenia na zabudowę płytami GK Miejsce: Zaborów - powiat warszawski zachodni, Mazowieckie Zakres prac: zabudowa płytami G-K poddasza, montaż płyt G-K na ścianach Rodzaj obiektu: dom typu bliźniak Powierzchnia prac: do 100m² Informacje dodatkowe: nie określono Termin rozpoczęcia prac: w ciągu 3 miesięcy Klient poszukuje również ofert na: nie określono
02-04-2013 17:00Mocowanie do ściany za pomocą kleju gipsowego to najczęściej wybierany sposób układania płyt gipsowo-kartonowych. Nie jest on wprawdzie skomplikowany, ale wymaga równego podłoża. Przed montażem na ścianach warto zaznaczyć układ płyt. Ułatwi to takie ich rozmieszczenie, aby nie trzeba było wiele docinać. Na podłodze dobrze też zaznaczyć linią lico płyty. Dzięki temu można kontrolować płaszczyznę płyt podczas do ściany za pomocą kleju gipsowego to najczęściej wybierany sposób układania płyt gipsowo-kartonowych. Nie jest on wprawdzie skomplikowany, ale wymaga równego podłoża. Przed montażem na ścianach warto zaznaczyć układ płyt. Ułatwi to takie ich rozmieszczenie, aby nie trzeba było wiele docinać. Na podłodze dobrze też zaznaczyć linią lico płyty. Dzięki temu można kontrolować płaszczyznę płyt podczas Rigips1 z 7Mocowanie do ściany za pomocą kleju gipsowego to najczęściej wybierany sposób układania płyt gipsowo-kartonowych. Nie jest on wprawdzie skomplikowany, ale wymaga równego podłoża. Przed montażem na ścianach warto zaznaczyć układ płyt. Ułatwi to takie ich rozmieszczenie, aby nie trzeba było wiele docinać. Na podłodze dobrze też zaznaczyć linią lico płyty. Dzięki temu można kontrolować płaszczyznę płyt podczas RigipsMocowanie do ściany za pomocą kleju gipsowego to najczęściej wybierany sposób układania płyt gipsowo-kartonowych. Nie jest on wprawdzie skomplikowany, ale wymaga równego podłoża. Przed montażem na ścianach warto zaznaczyć układ płyt. Ułatwi to takie ich rozmieszczenie, aby nie trzeba było wiele docinać. Na podłodze dobrze też zaznaczyć linią lico płyty. Dzięki temu można kontrolować płaszczyznę płyt podczas RigipsKrok 1. Przygotowanie podłoża. Aby suchy tynk dobrze się trzymał, spoiny muszą tworzyć ze ścianą równą płaszczyznę. Jeśli zaprawa murarska wystaje przed lico cegieł, bloczków lub pustaków, trzeba ją skuć, a powierzchnię Lafarge GipsKrok 2. Nakładanie gruntu. Przed przyklejeniem płyt gipsowo-kartonowych na ściany nanosi się preparat gruntujący odpowiednio dobrany do chłonności podłoża. Taki środek poprawi przyczepność suchego tynku do Lafarge GipsKrok 3. Nanoszenie zaprawy. Na spodniej stronie płyt układa się ją plackami. Pośrodku rozmieszcza się co 35-50 cm placki okrągłe o średnicy około 10 cm, a przy krawędziach - podłużne, układane co 10-20 RigipsKrok 4. Przyklejanie płyt. Płyty z ułożonymi plackami zaprawy przykłada się do ściany i dociska. Następnie koryguje się ich ustawienie w pionie i w poziomie, lekko uderzając przez łatę gumowym RigipsKrok 5. Spoinowanie styków. Masę szpachlową wciska się między krawędzie płyt, a potem rozprowadza na całej długości łączenia. Styki wzmacnia się zatapiając w masie taśmę zbrojącą. Po ponownym szpachlowaniu szlifuje się AtlasKrok 6. Montaż sufitu. Po ułożeniu suchego tynku na ścianach płyty montuje się na suficie (odwrotnie niż w tynkach układanych na mokro). Nie przykleja się ich, lecz mocuje wkrętami do metalowego rusztu podwieszonego do Rigips
Najpopularniejsze modele płyt gk to: - płyty zwykłe (nazywane GKB lub A), - płyty wodoodporne (nazywane GKBI lub H2), - płyty ognioodporne (nazywane GKF lub F). Płyty typu A są używane przede wszystkim do wykańczania wnętrz, w których wilgotność nie przekracza 70%. Można je stosować do budowania ścianek działowych, sufitów
Genialne w swojej prostocie - to określenie dobrze pasuje do płyt gipsowo-kartonowych. Sprasowany gips umieszczony jest pomiędzy dwiema warstwami papieru, dzięki czemu materiał jest lekki i łatwy w montażu, ale też na tyle wytrzymały, że można z niego wznosić - przy zastosowaniu stalowego albo drewnianego stelaża - nawet ściany. Płyty są odporne na ogień - niektóre odmiany stanowią dla niego barierę nawet przez 2 godziny. Ich powierzchnia jest bardzo gładka, co pozwala wykorzystywać je do wykańczania przegród. Stanowią dobry podkład farb, tapet czy płytek ceramicznych. Nie trzeba na nie nanosić tynku ani gładzi - uniknięcie robót mokrych umożliwia wyraźne przyspieszenie prac budowlano-remontowych, a plac budowy jest dużo czystszy. Ponadto gips jest naturalnym regulatorem wilgotności powietrza, dzięki czemu w wykończonych nim wnętrzach jest ona optymalna. Trzeba jednak pamiętać, że nadmierne zawilgocenie materiału skutkuje znacznym obniżeniem jego wytrzymałości mechanicznej. Inną wadą jest to, że na typowym jednowarstwowym poszyciu z płyt g-k nie da się zawiesić cięższych szafek czy sprzętów. Rodzaje płyt g-k Typowe płyty g-k mają grubość 12,5 mm i szerokość 1200 mm, a ich długość wynosi 2000-3000 mm. Produkowane są w następujących odmianach: A - standardowa płyta gipsowo-kartonowa; H - płyta g-k o zmniejszonym stopniu wchłaniania wody (H1 ma nasiąkliwość ≤ 5%; H2 nasiąkliwość ≤ 10%; H3 - nasiąkliwość ≤ 25%); wyroby te, zazwyczaj w kolorze zielonym, przeznaczone są do pomieszczeń mokrych, takich jak łazienka, pralnia czy kuchnia; F - o zwiększonej spójności rdzenia przy działaniu wysokiej temperatury, wzmocniona włóknem szklanym; E - do zastosowania jako usztywnienie w ścianach zewnętrznych w technologii szkieletowej; R - o zwiększonej wytrzymałości i odporności na niszczące obciążenia wzdłużne i poprzeczne; I - o zwiększonej twardości powierzchni. Spotykane są wciąż także stare określenia poszczególnych rodzajów płyt g-k: GKB - płyta standardowa; GKBI - o zwiększonej odporności na wodę, impregnowana; GKF - o zwiększonej odporności na ogień; GKFI - o zwiększonej odporności na ogień i wilgoć (płyta kompaktowa). Niektórzy producenci oferują też bardziej wyspecjalizowane karton-gipsy, np. ciepłochronne (polecane do zabudowy poddaszy) czy akustyczne (skuteczniej ograniczające przenikanie dźwięków). Suchy tynk - zastosowanie To jeden z najpopularniejszych sposobów na wykończenie ścian wewnętrznych. Płyty g-k świetnie sprawdzają się zarówno na etapie budowy, jak i podczas remontu domu. Pozwalają zyskać idealnie gładkie ściany, a także przestrzeń, w której można ukryć instalację elektryczną albo cienkie rury. Płyty mocuje się na dwa sposoby. Jeżeli mur jest równy, przytwierdza się je do ścian bezpośrednio na klej gipsowy. Przed montażem trzeba oczyścić powierzchnię, wszystkie elementy stalowe stykające się z klejem zabezpieczyć antykorozyjnie, a chłonne podłoże pomalować emulsją gruntującą. Płyty mocuje się na klej o grubości 1,5-2 cm, nakładany punktowo w postaci placków o średnicy ok. 10 cm, w rozstawie 30-40 cm w pionie i poziomie. Przyklejanie i korygowanie ułożenia płyt powinno nastąpić nie później, niż po 15-20 minutach od sporządzenia masy klejowej. Uwaga! Płyty powinny być przycięte tak, aby pod sufitem została przestrzeń o szerokości ok. 1 cm. Płyta g-k jako suchy tynk. Gdy podłoże wymaga korekty, wykorzystuje się dodatkowe pasy korygujące albo stelaż z systemowych profili stalowych. Pasy kierunkowe tworzy się z pasków płyty o szerokości ok. 8 cm; należy je przykleić co 60 cm (połowa szerokości typowej płyty). Klej nanosi się na pasy pacą zębatą, dzięki czemu na całej powierzchni mocowania jego grubość jest podobna. W obu wariantach trzeba wykończyć styki płyt. W tych miejscach przykleja się taśmę z włókna szklanego lub perforowaną taśmę papierową, a na nią 2 bądź 3 warstwy szpachli gipsowej. Po przeszlifowaniu uzyskujemy idealnie gładką powierzchnię do wykończenia farbą lub tapetą. Narożniki zewnętrzne ścian z płyt g-k wzmacnia się profilami narożnikowymi, a wewnętrzne - specjalnymi taśmami zbrojącymi. Płyty należy docinać ostrym nożem, przy poziomnicy albo łacie, po stronie licowej. Następnie element przełamuje się i przecina papier z drugiej strony. Mamy też możliwość wycinania łuków i linii łamanych. Aby je uzyskać, płyty docina się wyrzynarką elektryczną albo piłą ręczną. Otwory pod gniazda elektryczne wycina się z kolei otwornicą do drewna. Przeczytaj Może cię zainteresować Dowiedz się więcej + Pokaż więcej Ściany działowe z płyt g-k Tego typu przegrody, wykonane z użyciem płyt g-k, to obecnie jeden z najbardziej rozpowszechnionych sposobów dzielenia wnętrz. Ściany zwane szkieletowymi są lekkie - masa przy jednowarstwowym opłytowaniu nie przekracza 30 kg/m². To ponad 6 razy mniej od muru z pełnej cegły. Inną zaletą tej technologii jest możliwość wykończenia przegrody praktycznie od razu po wzniesieniu. Konstrukcję ścian szkieletowych wykonuje się z profili stalowych o różnej szerokości (najczęściej 50, 75 lub 100 mm) albo tworzy się szkielet drewniany. Elementy te mocuje się do podłogi i sufitu, a przestrzeń pomiędzy nimi wypełnia wełną mineralną. Płyty g-k stanowią osłonę tej konstrukcji. W salonie i sypialniach wykorzystuje się produkty białe, a w pomieszczeniach mokrych - zielone, które mają większą odporność na wilgoć. W razie potrzeby można zastosować płyty o tzw. kwalifikowanej odporności ogniowej albo wyroby o zwiększonej odporności ogniowej i równocześnie bardziej odporne na wilgoć. Montaż zaczyna się od wyznaczenia przebiegu ściany i przyklejenia do profili podłogowych, ściennych i sufitowych izolacyjnej taśmy akustycznej, której zadaniem jest tłumienie dźwięków i drgań. Profile mocuje się do przegród za pomocą kołków montażowych, w odstępie nie większym niż 1 m. Następnie, co 60 cm, ustawia się profile słupkowe. Kolejnym krokiem jest przymocowanie do nich po jednej stronie płyt g-k za pomocą wkrętów. Przestrzeń między profilami wypełnia się wełną mineralną, pełniącą funkcję izolacji akustycznej. Następnie mocuje się płyty od drugiej strony przegrody. Ostatnim krokiem jest wypełnienie łączeń płyt masą szpachlową, zatopienie w niej taśmy zbrojącej z włókna szklanego i wygładzenie styków papierem ściernym. Na stykach płyt g-k przykleja się perforowaną taśmę papierową albo z włókna szklanego, a na nią kładzie 2 lub 3 warstwy szpachli gipsowej. (fot. Cekol) Miejsca łączeń płyt g-k w systemie lekkiej zabudowy powinny się odpowiednio mijać. Uwaga! Jeżeli na ścianach będziemy chcieli wieszać przedmioty o wadze większej niż 30 kg, płyty należy wzmocnić, np. poprzez umieszczenie deski pomiędzy słupkami konstrukcyjnymi na wysokości mocowania planowanych szafek lub innych sprzętów. Jedną z wad ścian szkieletowych jest nie najlepsza izolacyjność akustyczna. Rozwiązaniem jest użycie szerszych profili szkieletu, wełny mineralnej odpowiedniej grubości oraz podwójnego poszycia z płyt g-k. Do tego celu najlepiej wykorzystać produkty odmiany akustycznej. Innym sposobem jest wykonanie podwójnego opłytowania oraz dwóch stelaży rozdzielonych dodatkową warstwą wełny mineralnej o grubości np. 4 cm. Taka przegroda będzie miała izolacyjność akustyczną nawet lepszą niż ściana murowana o tej samej szerokości. Zamiast płyt g-k, albo jednej ich warstwy, możemy użyć też płyt drewnopochodnych (wiórowych, OSB, mfp). Wówczas bez problemu powiesimy na ścianie cięższe meble i sprzęty. Ściana działowa z jednowarstwowym poszyciem z płyt g-k. Ścianka szkieletowa o polepszonych właściwościach akustycznych. Montaż instalacji w przegrodach o konstrukcji szkieletowej. Sufity i poddasza z zastosowaniem płyt g-k Płyty g-k stosuje się nie tylko na ścianach, ale również na sufitach. Tzw. podwieszany sufit to świetny sposób, aby zamontować dekoracyjne oświetlenie, a pod stropem ukryć różne instalacje. W tym przypadku konstrukcję stanowią wieszaki i profile przyścienne UD, które po podklejeniu taśmą mocuje się za pomocą kołków. Są dwa typy wieszaków. Jeżeli sufit podwieszany jest blisko stropu (do 12 cm), stosuje się łączniki do mocowania bezpośredniego, np. wieszaki ES. W innym przypadku wykorzystuje się wieszaki kotwowe, dobrane w zależności od materiału, z jakiego wykonany jest strop. Z kolei rozstaw wieszaków uzależniony jest ciężaru zabudowy. Jeśli ten nie przekracza 15 kg/m², umieszcza się je co 1 m. Kiedy sufit jest cięższy, wieszaki mocuje się gęściej. Do tych elementów przytwierdza się profile główne CD, a do nich, prostopadle poniżej, co 40-50 cm profile nośne. Do łączenia obu wykorzystuje się łączniki krzyżowe. Do takiej dwupoziomowej konstrukcji mocuje się za pomocą wkrętów płyty g-k. Odstępy pomiędzy łącznikami nie powinny przekraczać 15 cm. Sposób wykończenia styków płyt jest taki sam, jak na ścianach. Dwupoziomowa konstrukcja sufitu podwieszanego krzyżowego. Inny, rzadziej stosowany wariant, to ruszt jednopoziomowy. Do wykonania takiej konstrukcji krzyżowej potrzeba mniej materiału, lecz jest ona mniej sztywna. Najprostsza opcja to ruszt jednokierunkowy, ale wykonuje się go głównie w pomieszczeniach o rozstawie ścian nie większym niż 4 m. Poradnik Cenisz nasze porady? Możesz otrzymywać najnowsze w każdy czwartek! Karton-gipsy wykorzystuje się również do wykańczania skosów na poddaszach. Mocuje się je do przytwierdzonego do krokwi rusztu tak, jak w przypadku ścianek działowych. W tym miejscu domu, pomiędzy ociepleniem a płytami niezbędna jest jednak folia paroszczelna. Element ten zapobiega kondensacji pary wodnej w warstwie ocieplającej i chroni konstrukcję dachu przed zawilgoceniem.
Zaprawę kleimy na „placki”. Najpierw nakładamy klej na całym obwodzie płyty na szerokość 3 – 4 cm. W środku rozmieszczamy około 6 – 8 placków zaprawy. Powierzchnia kleju powinna zajmować około 40% powierzchni całej płyty. Szybki klej do styropianu. Jest on sprzedawany w specjalnych puszkach, które są od razu aplikatorami.
Przygotowanie do klejenia płyt gipsowo-kartonowych Istnieją dwa popularne sposoby montażu płyt gipsowo-kartonowych: na stelaż oraz na klej. Drugi z nich jest dużo szybszy i prostszy – każdy sobie z nim poradzi. Nie nadaje się jednak do wszystkich wnętrz. Ściany powinny być równe, mieć najwyżej drobne odchyły. Sposób ten nie będzie więc nadawał się do wyrównania krzywych ścian np. w starym budownictwie, a także do zabudowy sufitów. Przed przystąpieniem do klejenia płyt należy zagruntować wszystkie powierzchnie, do których będą one mocowane. Następnie nakłada się placki kleju o średnicy ok. 10 cm w równych odstępach. Rodzaje klejów do płyt G-K Płyty gipsowo-kartonowe możemy przyklejać za pomocą kleju gipsowego lub pianowego. Każdy z nich będzie nieco inny w zastosowaniu. Kleje gipsowe mogą posłużyć nam do takich czynności jak: przyklejanie płyt G-K, płyt izolacyjnych, usuwania nierówności ścian i tynków, będą też pomocne przy montażu sztukaterii gipsowej oraz narożników aluminiowych. Kleje piankowe są zwykle szybkoschnące i nadają się do zastosowań na zewnątrz, jak i wewnątrz pomieszczeń w technologii suchej zabudowy. Główną różnicą między klejem gipsowym a pianowym jest sposób użycia; pierwszy z nich musimy najpierw rozrobić w wodzie, drugi – nanosimy pistoletem bezpośrednio z puszki na płytę (przez co nie wymaga użycia dodatkowych narzędzi). Klej gipsowy Kleje gipsowe są bardzo popularne wśród fachowców, ze względu na ich powszechność i wydajność. Może być stosowany w pomieszczeniach, w których wilgotność nie przekracza 70%. Rozrabia się go podobnie do masy szpachlowej – w osobnym pojemniku, najlepiej przy użyciu mieszadła wolnoobrotowego. Należy jednak pamiętać, że większość klejów gipsowych, po zmieszaniu z wodą jest zdatna do stosowania tylko przez około godzinę, dlatego dobrą praktyką jest przygotowywanie sobie mniejszych porcji, etapami. Klej należy przygotowywać zawsze przy użyciu czystych narzędzi, gdyż pozostałości starego produktu mogą spowodować szybsze wysychanie lub powstawanie grud. Klej piankowy Kleje piankowe mają stosunkowo uniwersalne zastosowanie. Niektóre ich rodzaje mogą nadawać się też do łączenia ozdobnych płyt z drewnopochodnych materiałów i z tworzyw sztucznych. Mogą być stosowane do użytku zewnętrznego. Pianki dodatkowo są też łatwiejsze w użyciu. Nie trzeba ich rozrabiać ani brudzić dodatkowych narzędzi. Preparat jest gotowy do użytku po wstrząśnięciu puszki. Szybko zyskuje pełne utwardzenie, dlatego też jest świetnym wyborem dla tych, którym zależy na tym, by prace przebiegły bardzo szybko i stosunkowo bez większych zabrudzeń.
XN6Mvs5. 312 26 403 360 486 188 472 72 92
klejenie płyt gk na placki
