Emelia's arytenoids. Ubiquitous anatomical waypoints. I wiggle my blade into the back of her vallecula and lift, revealing my prized target. I stare into the abyss between the two vocal chords, pass the bougie, thinking only of little LJ anticipating a sibling as the tactile sensation of heavenly tracheal rings reminds me to breathe.

The running order for the Into the Abyss Festival has been posted. We play right before Revenge - band and Godflesh. See you soon Poland! Into the Abyss Festival.

Piąta odsłona Into The Abyss Festival odbędzie się w dniach 15 i 16 maja 2020 roku we wrocławskim klubie „Zaklęte Rewiry”!Into The Abyss to dziś największy w Polsce klubowy festiwal muzyki metalowej i pokrewnej, który wraca właśnie z piątą edycją. Pierwszym headlinerem imprezy będzie legendarny Venom, zespół dowodzony przez jednego z najbardziej wyrazistych muzyków sceny metalowej, wokalistę i basistę – Cronosa. Na Into The Abyss Festival grupa zaprezentuje przekrojowy set, zawierający utwory z kultowych albumów „Welcome To Hell” czy „Black Metal”, a także materiał ze swoich najnowszych dokonań. Nie ma szanującego się fana metalu, który nie odśpiewa z nimi tego wieczoru numeru „Countess Bathory”!U boku Venom wystąpi również brazylijskie death metalowe komando Rebaelliun, nowatorska i obrazoburcza Gruzja, posępni funeral metalowcy z Fuoco Fatuo, a także wielu innych wyjątkowych artystów, których ujawnimy już wkrótce!Przedsprzedaż dwudniowych karnetów na festiwal rozpocznie się już 6 grudnia o godz.: 16:00 na: (druki kolekcjonerskie)VENOM (Wielka Brytania) speed metal, thrash, black metal:Bez nich nie byłoby Hellhammer i Celtic Frost, co Tom G. Warrior wielokrotnie podkreślał. Inspirowały się ich twórczością legiony muzyków sceny ekstremalnej z każdego zakątka glonu, a zwłaszcza ci ze Skandynawii, Ameryki Północnej i Brazylii. Tak, świat bezlitosnego łomotu i wielbienia rogatego ma u Venom kolosalnie wielki dług W tym miasteczku wielkości mniej więcej naszych Kielc powstał w 1979 roku trzyosobowy potwór, który połączył motorykę, nomen omen, Motörhead, bezczelność punka, owinął całość w szatańską otoczkę i solidnie przyprawił szaleństwem, zwłaszcza Cronosa, który obok Mantasa i Abaddona, stanowił klasyczny skład Venom. To właśnie ta trójka odpowiada za pomnikowe dla death i black metalu albumy „Welcome To Hell”, „Black Metal”, „At War With Satan” z niesamowitą suitą tytułową, czy „Possessed”.Składu klasycznego już nie ma, panowie w pewnym momencie przestali się rozumieć i od dawna dogadać się nie mogą. Nazwa Venom została przy Cronosie, któremu od 2009 roku towarzyszą Rage (gitara) i Dante (perkusja). W tej konfiguracji powstało parę bardzo udanych płyt, by wspomnieć, chociażby „From The Very Depths”. Na koncertach oczywiście nie brakuje kawałków z legendarnych płyt, a Cronos wciąż jest równie szalony, jak (Brazylia) death metal:Nie ma nadziei dla świata, jeśli wierzyć temu, o czym growlują mistrzowie brutalnego death metalu z kraju wspaniałych piłkarzy, Copacabany, Jezusa z Rio i bardzo wielu znakomitych ekstremalnych zespołów, z Sepulturą, Sarcofago, Vulcano, Chakalem i Mutilatorem na czele. Powstały w 1998 roku w Pôrto Alegre Rebaelliun poza apokaliptyczną wizją świata (nie bez kozery jeden z ich albumów nosi tytuł “Annihilation”), wypluwa z siebie jednoznacznie antyreligijny przekaz z taką głębią nienawiści, że utonąłby w niej cały Rebaelliun naznaczona jest paroma przerwami, licznymi zmianami składu oraz tragicznym wydarzeniem, jakim była śmierć oryginalnego gitarzysty Fabiano Penny Correi w 2018, kiedy kapela świętowała 20-lecie powstania. Tragedia nie powstrzymała pałkera Sandro Moreiry w kontynuowaniu działalności zespołu. Tylko on z obecnego wcielenia Rebaelliun pamięta wizytę grupy w Polsce w 2000 roku, kiedy dała kapitalny koncert w Poznaniu, towarzysząc Vaderowi i Vital to death metal bezlitosny i znakomity technicznie. Jeśli ktoś ceni Krisiun, Deicide, Angelcorpse, czy Morbid Angel podczas koncertu Brazylijczyków będzie przeżywać wspaniałe chwile. I jest całkiem prawdopodobne, że usłyszy kapitalny cover „Day Of Suffering” autorstwa wspomnianej kapeli pana (Polska) black metal:W 2018 roku pojawił się na rodzimej ekstremalnej scenie twór tyleż odrażający, co frapujący tajemniczością plus brudem brzmienia oraz bezkompromisowością. I z pewnością niekojarzący się z pięknymi krajobrazami kraju ze stolicą z dość szybko dołączyła do cenionej wytwórni Godz Ov War, a Greg wydał w niewielkim odstępie czasu debiutancką “I iść dalej” oraz dwójkę o przewrotnym tytule “Jeszcze nie mamy na was pomysłu”, bo muzycy pomysł mają na siebie coraz ciekawszy. Czytaj, coraz bardziej pokręcony i nieoczywisty, jeszcze mocniej trzymający odbiorcę w stanie zainteresowania. Aczkolwiek to wciąż wykonawca o oddziaływaniu zero-jedynkowym. Albo się go łyka, albo się nim jakiegoś czasu wiadomo, że za Gruzją stoi nie byle kto, bo muzycy związani z Mentorem, Furią, Thaw, Biesami, Massemord, czy Lichem. Wciąż śpiewają po polsku i na pewno nie są to teksty, które można opisać jako typowe dla metalowej ekstremy. Chcecie próbkę? Proszę bardzo: “Chuj do dupy i w świat jedzie nasz mały polski Fiat”. Gdy będziecie słuchać na dwójce utworu „Jeszcze nie mamy na was pomysłu III”, po jego wybrzmieniu i kilkunastosekundowej przerwie, dostaniecie w prezencie cover „Strzeż się tych miejsc” legendarnego Klausa Mitffocha, pochodzącego z Wrocławia, gdzie odbywa się Into The Abyss. Przypadek?!FUOCO FATUO (Włochy) doom metal, death metal:Deklarują, że eksplorują najbardziej mroczne i opustoszałe przestrzenie, a to, co tworzą, jest niczym piekielnie skondensowana magma, która nie pozostawia niczego na swej drodze poza totalnym zniszczeniem. Panowie z Fuoco Fatuo produkują swoją deathowo-doomową magmę od 2011 roku, a zaczęli u siebie w Lombardii, w miasteczku Varese. Jeśli interesuje was Serie A, właśnie z tej miejscowości pochodzi Gennaro Gattuso, jedna z legend AC Fuoco Fatuo to funeral doom z elementami death metalu. Potwornie ciężki, na modłę Winter albo Esoteric, tylko że zapakowany w egipskie ciemności podniesione do 666 potęgi. Obcowanie z twórczością Włochów jest jak bardzo powolne spadanie w otchłań albo requiem dla świata, który właśnie się skończył. Zero promyczków nadziei, tonizujących fragmentów, skrzypiec, fletów itp. Andrea Collaro (gitara basowa), Giovanni Piazza (gitara), Milo Angeloni (wokal, gitara) i grający z nimi od 2016 roku Davide Bacchetta (perkusja) miażdżą riffami, growlami i sekcją rytmiczną w zwykle kilkunastominutowych sekwencjach. A ich miażdżenie od 2014 roku wypuszcza w świat Profound Lore Records. Sprawdźcie, nie 15 (piątek) i 16 (sobota) maja 2020Gdzie: Wrocław @ Zaklęte Rewiry, ul. Krakowska 100Bilety: 249 zł – karnet dwudniowyOrganizatorzy: Into The Abyss Festival & Knock Out Productions Gdy w wieku 11 lat poznał "Nevermind" Nirvany, nic nigdy nie było już takie samo. Od tamtej pory pozostaje niezmiennie wierny swojej jedynej prawdziwej miłości - muzyce rockowej. Od 16 lat jeździ na koncerty, kolekcjonuje płyty, potrafi wymienić chronologicznie wszystkich członków The Fall. Zapatrzony w największych, ich wzorem pragnie rozsiewać... dobrą rockową nowinę!

Into the Abyss is an incredible story of tragedy and hope; of four lives changed for ever by the fierce crucible of a deadly night in the wilderness, and by the events that followed."--Www.booktopia.com.au Hardback -'It is by going down into the abyss that we recover the treasures of life. Where you stumble, there lies your treasure.' Joseph

Nie chcesz oglądać reklam? Ulepsz teraz Data Piątek 4 Grudzień 2015 — Sobota 5 Grudzień 2015 Lokalizacja Various Venues Wrocław, Poland Pokaż na mapie Link Opis INTO THE ABYSS FESTIVAL #14 – - WROCŁAW GRUDNIA - Klub Ciemna Strona Miasta, Pl. Wróblewskiego 3; drzwi: start: Up PartyTODAY IS THE DAY - noise metal, USA - doom sludge metal, Włochy CRIME - sludge, PL - cold noise na dwa basy, GRUDNIA – Klub Firlej, ul. Grabiszyńska 56; drzwi: start: CONGREGATION - death metal, Grecja PLAYS PUNGENT STENCH - death metal, Austria - death metal, PL TWILIGHT'S EMBRACE – blackened death metal, PL HOLOCAUST - grind thrash metal, PL HUMANITY - death metal, Niemcy - shamanism / ritual / ambient, PL PARTY – w sobotę po koncercie zapraszamy do Klubu Alive! DZIEŃ - zł - tylko w sklep 8merch zł - w punktach sieci Ticketpro (EMPiK, Media Markt itp) i sklep Makseldzień koncertu: 59 złPresale:12 EURO - to buy ticket for 4th of December post here: behindthemountainrecords@ DZIEŃ - zł - tylko w sklep 8merch zł - w punktach sieci Ticketpro (EMPiK, Media Markt itp) i sklep Makseldzień koncertu: 99 złPresale:21 EURO - to buy ticket for 5th of December post here: behindthemountainrecords@ NA DWA DNI - ALL DAY TICKETprzedsprzedaż:120 zł - tylko w sklep 8merch zł - w punktach sieci Ticketpro (EMPiK, Media Markt itp) i sklep MakselPresale:30 EURO – to buy all day ticket post here: behindthemountainrecords@ kolekcjonerskie dostępne są przez sklep 8merch oraz w Sklep Maksel (adres sklepu: Wrocław, Rynek Feniks 5 p).Pytania dotyczące festu: info@ festiwalu: Wydarzenie dodane przez DanJan Występuje (11) Zobacz pełną listę występujących Nie chcesz oglądać reklam? Ulepsz teraz 26 wybrało się Zobacz wszystkie, które wybrały się 23 zainteresowane Usunięty użytkownik Zobacz wszystkie, które są zainteresowane

Hideo Kojima Has Been Diving Into Made in Abyss (Mar 6, 2020) Made in Abyss Anime-Inspired Costumes Appear in The Tower of Aion Game (Oct 5, 2018) Crunchyroll Announces the Nominees for Its 2nd

^{INTO THE ABYSS FEST IV - RELACJA W ostatni weekend do Wrocławia zleciała się cała masa wyśmienitych hordów. Trzy sceny, pełna hala z merchem, kible bez umywalek(prawdziwy metal nie myje rąk, hehe), piwo wątpliwej jakości. W ponad trzystukilometrową trasę wyruszyłem głównie dla mojego ukochanego Primordial, widząc jednak co będzie się odpierdalało drugiego dnia na Abyss Scene(Doombringer, Revenge, Godflesh, Mgła - dream team...) stwierdziłem, że przejechać pół Polski dla jednego koncertu nie ma sensu i zabawiłem na dłużej. Podsumuję to tak: gardło zdarte, ciało posiniaczone, w uszach piszczy, portfel świeci pustkami. Czyli zajebiście! Dobra, bez zbędnych ozdobników przechodzimy, w kolejności chronologicznej, do tego co widziałem: DAY #1 Tylko jeden koncert, ale JAKI. W zasadzie dla nich zawitałem na Into the Abyss, więc nie mam co narzekać. Chciałem jeszcze wpaść na Krypts, bo wizja gruzowatego def dumu miażdżącego czaszkę zawsze do mnie przemawia, ale niestety zmuszony byłem wracać do hotelu, bo na szóstą rano miałem do oddania tekst o objętości 12 kartek A4 pod groźbą niezaliczenia studiów. To jest prawdziwy black metal, a nie jakieś rurki z kremem. Primordial Jeszcze przed wejściem Irlandczyków na scenę(a może tam byli, tylko bez Alana? Cholera, nie pamiętam...) rozbrzmiało ich sztandarowe preludium, czyli "Dark Horse on the Wind", które dobrze wprowadziło w klimat i było swoistą ciszą przed burzą(albo burzą przed ciszą - pozdro dla kumatych! :)). Zapanował podniosły, bitewny nastrój, po czym za chwilę Nemtheanga wyszedł z cienia, na mojej mordzie pojawił się banan, a zaraz potem zagrały pierwsze nuty "Where Greater Men Have Fallen". Spodziewałem się, że otworzą czymś innym, ale jak teraz patrzę - nie dało się lepiej. Powolne, marszowe intro, rozgrzanie publiczności, a po minucie: "Go!", wykrzyczane zarówno przez wokalistę jak i przez słuchaczy. Od tej pory nie ma już odwrotu, jest tylko ogień i pierdolona pożoga. Potężny jest to utwór, a potęgę tę najlepiej doświadczało się na własnej skórze przy okazji refrenu, gdzie chyba cała hala skandowała: "Where greater men have fallen/Here we stand guard...". Chyba po raz pierwszy doświadczyłem czegoś takiego, gdzie publika była pełnym sercem zaangażowana we wspólne śpiewanie tekstów. Nie dziwota jednak, skoro Primordial tekstami, charyzmą i talentem wokalisty stoi. Tak, ten wieczór należał do Alana, z całym respektem do instrumentalistów. Już pierwszy kawałek uświadomił mi, że panowie są w szczycie formy, a po 30 latach nadal im się chce. Za ciosem poszedł otwieracz z najnowszego, świetnego albumu, czyli "Nail Their Tongues". Utwór, bohaterem którego Luter we własnej osobie, w pierwszej połowie atakuje chwytliwymi riffami i średnim tempem, by w drugiej przejść w bezlitosną kanonadę blastów i blackmetalową melodykę. Tak jak przed chwilą i tutaj w refrenie wybrzmiał głos nie tylko ze sceny, ale i spod niej. No jak tu nie wygłaszać: "O Luther, did you know you were able to pierce the tongues of liars"? No jak? Szczerze to każdy kawałek jaki poszedł, a jeśli dobrze pamiętam, było ich dziewięć, pełen był tego typu "hajlajtów". Primordial dobitnie udowodnił, że nie grają sobie od tak, byle odegrać materiał i wyjść bez ani mru mru, tylko po to, żeby w pełni zaangażowani byli wszyscy, którzy przyszli na ten koncert. I chyba w tej kwestii nikt nie miał prawa być rozczarowany. Ja byłem wręcz zachwycony, a podsłuchując rozmowy tuż po zakończeniu gigu i czytając opinie na forach, nie tylko ja. Nemtheanga wyraźnie starał się, aby każdy się tu dobrze bawił, to wrzeszcząc: "Are you with me?!", to przelatując oczami po hali(super, że wyraźnie było widać, że chce utrzymać kontakt wzrokowy z ludźmi, jakby rzeczywiście chciał się upewnić, czy każdy spędza właśnie jeden z lepszych wieczorów swojego życia), to umiejętnie budując suspens przed odegraniem każdego z utworów, wygłaszając krótkie wstępniaki(zawsze mnie cieszy, gdy jest to coś więcej niż tylko wymówienie tytułu) czy zachęcając do brania udziału w show na różne sposoby. To jest, kurwa jego mać, prawdziwy, godny tej nazwy frontman. Setlista była doskonała, panowie bardzo uczciwie potraktowali swoją dyskografię, pomijając w zasadzie tylko "A Journey's End" - no ale coś trzeba było, wybitnych kawałków było i tak zbyt wiele, by zaprezentować je wszystkie. Poleciały więc i rzeczy z wcześniejszych materiałów("Gods to the Godless", "Sons of the Morrigan" - w szczególności ten drugi to miazga, ta końcówka!), i tych późniejszych("As Rome Burns", "No Grave Deep Enough", "Bloodied yet Unbowed"). Naprawdę mógłbym rozwodzić się nad wykonaniem każdego z nich, jednak nie chcę aż tak się rozpisywać. Tam trzeba było po prostu być. Ja - i myślę że nie tylko ja - szczególnie dostrzegam, jak potężna dawka emocjonalna zawarta jest w tych utworach. Jaka krocząca potęga, gotowa zmiażdżyć wszystko na swojej drodze, rozliczając się z historią minionych wieków. Utwory tego zespołu nie są o dupie Maryni, tylko o poważnych, czasem wręcz podniosłych i patetycznych - lecz mówię o tym w pozytywnym tonie! - sprawach, a niektóre momenty powodują nawet zakręcenie się łezki w oku. Ale jest i czas na triumfalne okrzyki("Sing! Sing! Sing to the slaves that Rome burns! Sing!" - ja pierdolę, co to jest za fragment...) i żywiołowe, zagrzewające wręcz do walki galopady(całe "No Grave Deep Enough"). Chyba wszyscy spodziewali się, co będzie na końcu. Koncert Primordial bez "The Coffin Ships" to jak żołnierz bez karabinu. Nie bez powodu takie kawałki daje się późno, gdy oczekiwania sięgają już zenitu. Im bardziej się zagłodzisz, tym lepiej smakuje, prawda? Gdy wybrzmiały pierwsze pociągnięcia za struny, poziom entuzjazmu w tym miejscu osiągnął chyba apogeum. Ja nie będę się rozwodził, bo o tym kawałku powiedziano już chyba wszystko. Absolutny geniusz i kwintesencja tego, co miałem na myśli, mówiąc "ładunek emocjonalny". Te 10 minut minęło jak z bicza strzelił. Byłem TAM całym swoim ciałem i duszą, nie liczyło się nic innego. A na koniec - jakby komuś było mało - dojebali finał, bez którego to wszystko nie miałoby prawa bytu. "Every empire in this world must fall..." i wszyscy wiedzą o co chodzi. "WHERE IS THE FIGHTNING MAN? AM I HE?" i tyle w temacie. Ten utwór to prostu pieprzony hymn, pomnik, monument. Na końcu Nemtheanga zeskoczył ze sceny, dając się ponieść chwili i wszedł między ludzi, pozwalając im również przyczynić się do tego, co dobiega z mikrofonu. Ależ był tam kurwa ścisk! Kapitalna końcówka, po której długo jeszcze dobiegały krzyki: "Primordial! Primordial! Primordial!". Cóż, ja sam chciałbym jeszcze usłyszeć "Heathen Tribes" czy "Song of the Tomb", ale nie można mieć wszystkiego. Do następnego razu! Hails! Zdecydowanie koncert festiwalu. DAY #2 Drugiego dnia nie wisiało już nade mną widmo oblania czegokolwiek. No może kolegi z boku - piwem. Zobaczyłem więc wszystko co chciałem. No, prawie - szkoda, że wskoczyła Gruzja(słuchałem ich albumu i podziękuję, totalnie nie przemawia to do mnie) zamiast Totenmesse. Ci drudzy wydali w zeszłym roku całkiem zjawiskową płytę, będącą mieszanką naszej rodzimej Odrazy i szwajcarskiego Bolzer... chętnie sprawdziłbym, jak to brzmi na żywo. Happens. Doombringer Jako że tegoroczne "Walpurgis Fires" stanowi dość istotny element mojej playlisty w ostatnim czasie, że tak się wyrażę, to na Doombringer poszedłem z dużymi chęciami. Ciekaw byłem, jak odwzorują ten duszny, opętany klimat na żywo. Oczekiwań nie miałem praktycznie żadnych - z całym szacunkiem, ale z tym zespołem nie jestem jakoś mocno związany emocjonalnie czy sentymentalnie. Debiut mi się podobał, ale nie zapamiętałem z niego zbyt wiele, dwójeczka jest w pytę. Kompletnie nie miałem pojęcia o wizerunku scenicznym tych gości, zaskoczyło mnie więc, że wyszli na scenę... w koszulach. No eleganccy panowie po prostu. Spodziewałem się mroku, świec, rytualnych ołtarzy, świńskich ryjów nabitych na pal etc. etc. jak to w tym naszym blackmetalowym poletku bywa. Jedynie wokalista się wyróżniał, będąc ubranym na biało zamiast jak na pogrzeb. Miał też zajebisty naszyjnik z kości i aparycję - jak słusznie jeden z naszych forumowych kolegów zauważył - Bohdana Smolenia ;) a przy okazji - obłęd i szaleństwo w oczach. Nie wiem, na ile było to szczere, a na ile dobrze odegrane, ale faktycznie dało się wyczuć ten pierwiastek opętania, zwłaszcza gdy ten deklarował swoje złowieszcze inkantacje. No ale let's get to the point, kurwa, mieszanka black, death i thrash metalu wykonywana przez Doombringer sprawdza się na żywo po prostu świetnie. Myślę, że spora w tym zasługa brzmienia - wszystko brzmiało selektywnie, nie zlewało się w gęstą masę nawet podczas tych najbardziej intensywnych momentów. Nie będę się rozwodził nad setlistą, bo nie znam tych gości aż tak dobrze, ale mniej więcej po równi potraktowali zarówno jedynkę jak i dwójkę. Ich najnowsze wyziewy brzmią bardziej klasycznie, jest tam sporo chorobliwie melodyjnych partii(w pozytywnym tych słów znaczeniu) i takiej prymitywnej atmosfery z black metalu pierwszej fali. Bardzo mi robiły utwory z "Walpurgis Fires", ale i te starsze - była tam masa zajebistego riffowania, główka chodziła aż miło. Nie było na tym koncercie rozpierdolu w tradycyjnym tego słowa znaczeniu, ale to pewnie dlatego, że ludzie dopiero co przyszli i potraktowali Doombringer jako rozgrzewkę. Na ogromny plus pan wokalista, który wykrzykiwał kolejne frazy z pasją, energicznie machał banią i czasem stroił miny szaleńca. Były growle, wrzaski i rytualne zawodzenia. Całość fajnie kontrastowała z tym "dostojnym" wizerunkiem całości :) Ogólnie lepszego rozpoczęcia drugiego dnia nie dało się wymarzyć, panowie nastroili publikę najlepiej jak się dało. Szkoda, że tak krótko - jak dla mnie mogliby odegrać całą dyskografię i nie miał bym dość. Revenge Po przerwie nastąpił czas na warmetalowców z Kanady. Tu już ludu zjawiło się znacznie więcej - widać, że byli tu tacy, co przyjechali głównie dla nich. Ja przyznam, że z Revenge nie miałem zbyt dużej studyjnej styczności - wiedziałem mniej więcej, jakiego brzmienia się spodziewać, coś tam kiedyś słyszałem, absolutnie jednak nie nazwę się fanem. Bez zbędnego pierdolenia - ci goście to po prostu wyraz totalnego bestialstwa i zezwierzęcenia. Hiper-intensywny atak na bębnach, grindowe riffy, podwójne wokale - pan gitarzysta zdzierał struny głosowe jak się dało, rzygając bluźnierczymi epitetami na blackmetalową modłę, zaś basista - o wyglądzie seryjnego mordercy - emanował wyziewem z totalnej otchłani, niskim i demonicznym, prawie że godnym Craiga Pillarda. Duet ten świetnie się uzupełniał: wokalnie był to kapitalny gig, a i perkusyjnie - gość napierdalał, jakby to miał być ostatni występ w jego życiu, myślałem że jego zestaw zaraz rozpadnie się na kawałki. Tu już chłopaki pod sceną rozkręcili się - było moshowane. Mnie ten występ się całkiem podobał, choć nie jestem fanem tego typu grania - zbyt monotonne i jednostajne. Wiem, że są tacy, co z łatwością odróżnią te utwory, dla mnie jednak trochę się one zlewały. Co chwilę ta sama kanonada na garach, ta sama solówka. Po 30 minutach miałem już lekki przesyt. Mówię, na pół godziny takie granie jest świetne, później jednak mam wrażenie, że wszystko już zobaczyłem i nic mnie nie zaskoczy. Dużo by też zyskali na obecności drugiej gitary - podczas solówek, iście chaotycznie-slejerowskich, brakowało trochę mocy i pryskał ten czar totalnego WPIERDOLU i nisko zestrojonych gitar. Za to podobały mi się zwolnienia: ciężar jak skurwesyn. Nie jestem do końca targetem tego typu grania, mimo wszystko - nie żałuję czasu spędzonego na Revenge. Dla mnie mogło być nieco krócej, po pewnym czasie poczułem po prostu, że okej, wiem jak to wygląda, już mi starczy. Wiem jednak, że są fanatycy tego typu napierdalania i zastrzyku adrenaliny i dla nich musiał to być świetny występ. Godflesh Chyba jednak na brytyjskich weteranów industrialu czekałem najbardziej. Swego czasu, "Streetcleaner" zrobił na mnie ogromne wrażenie, a niektóre momenty z tego pomnika szczególnie zapadły mi w pamięć. Kolejne materiały znam mocno pobieżnie, ale nie szkodziło mi to świetnie się bawić na koncercie. Dwóch zwyczajnie wyglądających gości i laptop odpowiadający za beaty, a jakie zniszczenie. Ryk Justina w pierwszym utworze słyszał chyba cały Wrocław... co tu dużo gadać? Było transowo, hipnotycznie, czasem wręcz dyskotekowo. Wiecie, wszyscy naćpani, nie do końca wiedzą co dookoła nich się dzieje, wsłuchani w powtarzalne rytmy i nabicia automatu perkusyjnego. Takie miałem odczucia, ale podobało mi się to. Set był zróżnicowany; zaczęło się od dość chwytliwych i bujających utworów, środek zaś był industrialny w pełnym tego słowa znaczeniu - zimny, odhumanizowany. Z tej części koncertu mam jakąś pustkę w głowie - było zajebiście, ale w sumie nie wiem co tam się działo. Natomiast mniej więcej od tego momentu ludzie domagali się już najbardziej rozpoznawalnego chyba kawałka Godflesh. Mowa tu oczywiście o "Like Rats". Broadrick i Green jednak konsekwentnie trzymali się setlisty, bo otwieraczem z kultowego "Streetcleanera" uraczyli nas dopiero na samym końcu. Ale to dobrze - piękny cios w ryj na zwieńczenie świetnego występu. Działo się pod sceną, oj działo się - panowie chyba świadomie zagłodzili bestię, by ta odpaliła się w szczytowym momencie. "YOU BREED! LIKE RATS!"... i ten tektoniczny bas. Tak, drgania z szarpanych strun dało się wyczuć na własnym ciele. Brzmieniowo nie ma do czego się przyczepić. Jedyne czego mi zabrakło, to ze dwóch kawałków więcej z mojego ulubionego debiutu. Usłyszeć "Christbait Rising" albo tytułowy to by było coś. To było moje pierwsze zetknięcie z Godflesh na żywo, ale chcę więcej! Mgła Poprzedni koncert był dość intensywny, ja byłem po kilku piwach, a pora całkiem już późna. Z tego powodu na Mgłę udałem się zmęczony i stanąłem nieco dalej - nie miałem już siły na szaleństwa w środku, zresztą nie pasowało mi to zbytnio do koncertu tego zespołu. Wolałem podziwiać kunszt Darkside'a za garami, bo jest co podziwiać. Mgła nie zaskoczyła - ot, czterech zakapturzonych gości i występ na wysokim poziomie. Trochę za bardzo wyrachowane i profesjonalne(?), ale w sumie taka jest formuła Mgły, także live. Nie mogę czepiać się braku kontaktu z publiką, bo nie leży to w obrębie całej konwencji. Frekwencja dopisała - widać było, kto tu jest headlinerem. Sporo młodych(odezwał się...). Fajnie było usłyszeć te świetne kompozycje na żywo. Niektórzy czepiają się tego zespołu, bo zbyt melodyjnie, zbyt przystępnie, zbyt mało blackmetalowo. Faktycznie ta muzyka jest taka, że jakby puścić w radiu to wyłączyłoby to znacznie mniej ludzi, niż np. Darkthrone. No i chuj z tym, jak tego się po prostu dobrze słucha. Niektóre momenty chwytają za serce. Zbyt ckliwie? Możliwe; te zarzuty słyszałem niejednokrotnie, także w kontekście innych zespołów, choćby Dissection. Mnie te melodyjki robią, choć mówię - niewiele się to różni od tego, jakbym sobie włączył to z cdka we własnym domu. No, z jednym wyjątkiem - Darkside. Oglądanie tego gościa to czysta przyjemność. Odpuściłem sobie machanie dyńką, żeby zobaczyć, jak ten dwoi się i troi. Bębny w tym zespole są fenomenalne, Ameryki nie odkryję. Co najważniejsze, były świetnie nagłośnione, jakby faktycznie stanowiły centrum tego występu. Co poleciało? Bez zaskoczeń, prawie całe EiF(nie było tylko III) i dobrze, bo to najlepszy pełniak tego zespołu, było WHTN I i VII, było FDTN II, coś z "Grozy" i chyba z "Mdłości"? Nie pamiętam, wybaczcie. Największe wrażenie zrobiło na mnie EiF II(ten utwór to po prostu petarda), FDTN II ze świetnym polskim tekstem i - ku mojej niepohamowanej ekscytacji - EiF V na sam koniec setu(druga połowa to najlepsza rzecz w dyskografii Mgły i w całym bm w ogóle - a za ten motyw na garach pan perkusista powinien otrzymać Nobla, rzekłem). W sumie dostałem wszystko, czego oczekiwałem, a końcówka zaserwowała mi potężne katharsis. Bardzo dobry występ. Wiecie, pół dnia w pociągu nie będę poświęcał, żeby ich zobaczyć ponownie, ale jak będą grali gdzieś w okolicy, to bardzo chętnie wybiorę się na Mgłę znowu. --------------------------------------------------------------------------------- No i to tyle. Doskonała impreza, warto było się tłuc. Do następnej edycji!}

He was hailed as a hero, yet his life continued on a dark downward spiral, while the cop he saved left the force for a spiritual quest. On top of all this, Shaben also follows the formidable rescue effort quickly mounted by the hardy rural Canadians. Though the book’s propulsive pace slackens in the final sections, dealing with the crash’s

Into The Abyss Festival 2020 bilety Into The Abyss Festival artyści Venom Bez nich nie byłoby Hellhammer i Celtic Frost, co Tom G. Warrior wiele razy podkreślał podkreślał. Inspirowały się ich twórczością legiony muzyków sceny ekstremalnej z każdego zakątka globu, a zwłaszcza ci ze Skandynawii, Ameryki Północnej i Brazylii. Tak, świat bezlitosnego łomotu i wielbienia rogatego ma u Venom kolosalnie wielki dług wdzięczności. Zespoł powstał w 1979 roku w Newcastle. Paradise Lost Nick Holmes, Greg Mackintosh, Aaron Eddy i Stephen Edmondson to od 1988 roku trzon kapeli. Od 2016 roku sekcję rytmiczną uzupełnia Waltteri Väyrynen. Wiadomo, że Paradise Lost to legenda doom i death metalu, która oddawała się w szpony bardziej komercyjnego gotyckiego metalu, a raz wykonała nawet woltę w kierunku muzyki á la Depeche Mode na albumie "Host". W końcu jednak powróciła do wspaniałych, ciężkich, kręcących riffów i kompozycji, które na zawsze zostają w głowie (np. "The Longest Winter" z "Medusy"). Dead Congregation (Grecja) death metal Kapeli od 2004 roku niezmiennie przewodzi genialnie growlujący czyli Anastasis Valtsanis. Od początku liderowi towarzyszą bębniarz V. V. (Vagelis Voyiantzis) oraz drugi gitarzysta T. K. (alias Psychaos). W 2012 roku basistą Dead Congregation został (George Skullkos). W takiej konfiguracji Greccy mistrzowie zgruzowanego death metalu popełnili pełnowymiarowe arcydzieło w postaci albumu "Promulgation Of The Fall" oraz kapitalną EP-kę "Sombre Doom". Gold (Niderlandy) dark rock, post rock, avant pop Gold z trzema gitarami na pokładzie pięknie zagospodarowuje dźwiękową przestrzeń, poruszając się po szeroko zakreślonym obszarze rocka, z jego ciemniejszymi (częściej) i jaśniejszymi odcieniami (rzadziej), metalu, nie stroniąc również od wycieczek w krainę avant popu. Holendrzy potrafią być łagodni jak baranki i razić wielką mocą niczym ekstremalni metalowcy Dopelord (Polska) stoner, doom metal Jak zagrają riff, to buty mogą spaść. A jak wymyślą melodię, nie będzie chciała prędko wyjść z głowy. O ile w ogóle. Uprzejmie ostrzegamy o możliwości wystąpienia takiego uzależnienia po kontakcie z muzyką powstałej niemal dekadę temu w Lublinie załogi Dopelord. Jeśli można w przypadku Polski mówić o czymś takim, jak scena stonerowo-doomowa, ta formacja jest bez cienia wątpliwości na szczycie tejże. Rebaelliun (Brazylia) death metal Rebaelliun to death metal bezlitosny i znakomity technicznie. Jeśli ktoś ceni Krisiun, Deicide, Angelcorpse, czy Morbid Angel podczas koncertu Brazylijczyków będzie przeżywać wspaniałe chwile. I jest całkiem prawdopodobne, że usłyszy kapitalny cover "Day Of Suffering" autorstwa wspomnianej kapeli pana Azagthotha. Winterfylleth (Wielka Brytania) atmosferic black metal W 2015 roku redakcja angielskiego "Metal Hammera" wyróżniła pochodzący zespół Winterfylleth tytułem najlepszego wykonawcy undergroundowego. Zespół Simona Lucasa (perkusja, wokal, deklamacje) i Chrisa Naughtona (wokal, gitara) istniał wtedy już ponad osiem lat i na koncie miał cztery duże albumy oraz ukształtowany styl. Mork (Norwegia) black metal Norweski Mork to podopieczny legendarnej wytwórni Peaceville, który zaczął funkcjonowanie w 2004 roku z inicjatywy człowieka orkiestry Thomasa Eriksena. Tłem do tworzenia bezlitosnych, blackmetalowych dźwięków stanowiło przepiękne, malownicze norweskie miasteczko Halden, które oprócz pięknych widoków i pobliskich lasów, chwali się także najbardziej humanitarnym więzieniem na świecie. Gnaw Their Tongues (Niderlandy) experimental / industrial / black metal Twórczość tego artysty to piekielne połączenie black metalu, noise, industrialu okraszonego masą sampli i przeklętych odgłosów. To też wrzaski płynące najprawdopodobniej z palących się żywcem ciał. Przyjemnie nie jest. Mories swoje inspiracje czerpie głownie ze zjawisk okultystycznych, masowych egzekucji, zabójstw, epidemii czy wojny. Big Brave (Kanada) eksperymentalny rock, doom metal, drone Trawestując słynne kazanie, jeśli Gregowi Andersonowi, szefowi wytwórni Southern Lord, jakiś zespół się podoba, wiedz, że nie dzieje się to bez powodu. A kiedyś tam w 2017 roku w jego uszy wpadła muzyka kanadyjskiego zespołu Big Brave. Wpadła i została, a na biurku pojawił się kontrakt z czołowym wydawcą wszelakich muzykantów niezależnych, który szybko ozdobiły podpisy wokalistki, gitarzystki, basistki Robin Wattie i gitarzysty Mathieu Balla, czyli kierownictwa kapeli. Gruzja (Polska) black metal W 2018 roku pojawił się na rodzimej ekstremalnej scenie twór tyleż odrażający, co frapujący tajemniczością plus brudem brzmienia oraz bezkompromisowością. I z pewnością niekojarzący się z pięknymi krajobrazami kraju ze stolicą z Tbilisi. Truchło Strzygi (Polska) black metal, punk W 2018 roku Truchło Strzygi wdarło się na polską scenę metalową i poprzewracało ją do góry nogami. Może nie muzycznie, bo muzycy z podwarszawskiego Raszyna tworzą ultraenergetyczną, dziką wręcz mieszankę blacku i punka, w której dostrzec można echa dokonań wczesnego Bathory, Autopsy, Venom, Disfear, Discharge albo Midnight, ale niesamowicie energetycznymi koncertami pełnymi szaleństwa pod sceną i mocno zdystansowanym podejściem do konwencji. To ostatnie widoczne jest zwłaszcza w tekstach. Pojawiły się już nawet określenia, że Truchło to Nocny Kochanek ekstremy… Neolith (Polska) death metal Legenda polskiego podziemia, krośnieński Neolith, działa od 1991 roku, ale w jego składzie nie ma już nikogo z pierwszego wcielenia. Gdyby nie tak zwana proza życia, a także tragiczna śmierć Fila, kto wie, jak daleko kapela mogłaby zajść. Z początku Neolith inspirował się zarówno death, jak i doom metalem, z czasem doom poszedł na bok, a silniej zespół zaczął eksponować black metalowe elementy. Guantanamo Party Program (Polska) post metal, sludge Połączenie post metalu, noise rocka i elementów sludge'u jest tym, co najczęściej podkreślają opisujący styl muzyki wrocławskiego Guantanamo Party Program. Plus rzecz jasna potężnie emocjonalne wokale Darka Liboskiego, będące znakiem firmowym kapeli od początku istnienia, czyli od roku 2006. Totenmesse (Polska) black metal Odraza, MasseMord, Hell United, Outre – to tylko kilka nazw, z którymi mieli bądź mają coś wspólnego muzycy tworzący krakowsko-tarnowską załogę Totenmesse. W istniejącej od 2016 roku kapeli, głos daje nie kto inny jak Stawrogin, a na instrumentach grają Rzulty i Void (gitary), Bartollo (gitara basowa) i Priest (perkusja). Totenmesse swój debiut "To" wydał w Pagan Records, a wydawca przed premierą porównywał grupę, chociażby do Ulcerate, Deathspell Omega i Kriegsmaschine. Kult Mogiły (Polska) death metal Ta death metalowa załoga powstała w 2014 roku w Tarnowie. Kult Mogił to monstrualnie ciężki death metal, muzyka idealna dla tych, którzy cenią dokonania Dead Congregation, Necros Christos, czy Incantation. Kapela ma na koncie znakomity album "Anxiety Never Descending" oraz EP-kę "Portentaque". Obydwie pozycje ukazały się z logo Pagan Records. W marcu 2020 roku światło dzienne ujrzy kolejne wydawnictwo Kultu. CZERŃ (Polska) post hc/metal Warszawski kwartet Czerń powstał w 2013. Od początku w zespole są Arek (perkusja), Janek (gitara) i Bernard (gitara basowa). W 2019 roku, w którym Czerń przerwała kilkuletni letarg, do kapeli doszlusował wokalista Łukasz Zając, znany z grindcore’owego W takiej konfiguracji została nagrana płyta, która zapewne pojawi się, zanim zespół wystąpi na Into The Abyss 2020. Temple Desecration (Polska) death/black metal Górny Śląsk nie przestaje dostarczać światu zacnych przedstawicieli ekstremy i oto nadchodzi kolejny. Celem nadrzędnym Temple Desecration jest totalne obrażanie wszystkich świętości oraz gloryfikacja piekielnej istoty na nutę powstałą ze skrzyżowania death i black metalu. Fuoco Fatuo (Włochy) funeral doom, death metal Deklarują, że eksplorują najbardziej mroczne i opustoszałe przestrzenie, a to, co tworzą, jest niczym piekielnie skondensowana magma, która nie pozostawia niczego na swej drodze poza totalnym zniszczeniem. Panowie z Fuoco Fatuo produkują swoją deathowo-doomową magmę od 2011 roku, a zaczęli u siebie w Lombardii, w miasteczku Varese. Jeśli interesuje was Serie A, właśnie z tej miejscowości pochodzi Gennaro Gattuso, jedna z legend AC Milan. Deszcz (Polska) neocrust, dark hc/metal Były takie piękne czasy kiedy Venom grywał koncerty z Black Flag. Znamy wielu, którzy na kolanach udaliby się na taki gig. Black Flag już nie ma, ale są inni, którzy podążyli ich śladem. Takim zespołem jest Deszcz. Strugami szybkich jak strzała i naładowanych wybuchową energią kawałków zaleją festiwalową publikę trzej panowie z tej poznańskiej załogi. Inne cechy charakterystyczne muzyki formacji poza energią i szybkimi tempami są gitarowe melodie oraz wściekłe wokale Kuby (także gitara) i Wojtka (także gitara basowa). Perkusyjne galopady zapewnia Michał. (Polska) blackened electro music Electro blackened music – takie określenie można znaleźć na to, co tworzy ta ekipa. Przykuwa uwagę, prawda? Jeszcze ciekawiej robi się, gdy podamy ich inspiracje, z jednej strony King Diamonda, a z drugiej Die Antwoord, Samael, Darkthrone czy też Depeche Mode, Dead Can Dance i Covenant. A pisząc wprost, granie to rytmiczna, mroczna elektronika, charczący, niepokojący wokal i mocniejsze akcenty gitarowe. Bywa także bardzo tanecznie. Rok temu festiwal zamykał Nightrun87. W 2020 roku zrobi to Czarownica. ffEVOqh. 283 64 416 402 97 256 33 391 27

into the abyss fest iv